خـــــــــــدایا

مـــیان این همه آرزوهـــــــــــــــا

دلتنگتــــــــــرین بنده ی خود را دریــــــاب...

       الهي ! بنده اي گم كرده راهم  

      بده راهم كه سرتاپا گناهم    

              اگر عمري به غفلت زيست كردم    

   تمام هستيم را نيست كردم

          به هر در ، حلقه كوبيدم خدايا    

  لباس يأس پوشيدم خدايا

           اسيرنفس هر جايي شدم من    

       مقيم شهر رسوايي شدم من

    نچيدم گل زشاخ آرزويي    

ندارم پيش مردم آبرويي

         كنم با عجز و لابه بر تو اظهار  

    گنه كارم گنه كارم گنه كار

         تو رحمان و رحيم و مهرباني  

     منم مهمان تو ، تو ميزباني

           تو سوز سينه ام را ساز كردي    

   در رحمت به رويم باز كردي

               تو گفتي توبه كن ، من مي پذيرم  

ترحم كن اميرا من فقيرم

           الهي!هرچه هستم هركه هستم

  سرخوان عطاي تو نشستم

            يقين دارم كه با اين شرمساري    

         نجاتم مي دهي از خوار و زاري

    اگر كوه گنه گرديده بارم         

      يقين دارم علي را دوست دارم

     ببخشا اي همه آگاهي من    

      گناهم را به خاطرخواهي من

              الهي ! گرچه هستم غرق عصيان  

  پشيمانم پشيمانم پشيمان

خداي خوبي داريم . . .

آنقدر خوب که با هر مقدار بار سنگين گناه

اگر پشيمان شويم و توبه کنيم باز هم

مهربانانه ما را مي بخشد . . .
 
وآنقدر بخشنده است که باز فرصت جبران را

در اختيارمان مي گذارد . .

آري خداي خوبي داريم
...
خدايي که مشتاقانه ما را مي نگرد ،

با چنين خداي بخشنده و مهرباني ؛

نااميدي از درگاهش معنايي ندارد . . .